Bu koşturmacanın içinde kısa bir an duraklayıp düşününce hayatımın amacı ney diye ,Asıldan ve öz den ne kadar uzak olduğumu farkediyorum .."Farketmeler acı verir"diyordu şair...Mutlu etmiyor hiç bir söylemim..Gündelik avuntular buluyorum kendime ,mevsimlik meşgaleler...bazen bir den fazla yük alıyorum sırtıma ..yol bittiğinde hepsi sağlam kalıcakmı bilmiyorum..
>>>>Daha fazla şeye bölünürse zihnim,daha çok kaygım olursa işimle ilgili ,sanki düşünmezsem kendimi ,muhasebem az olursa iyi gelicek gibi düşünüyorum ..oysa yanılgı tamda bu .Görmezden geldiğin şeyler kendiliğinden çözülmüyor.Sen kendin için birşeyler yapmadıkça hiçbirşey düzelmiyor.Zihnimi temizlemem ,Kalbimi arındırmam gerek.Sihirli bir deynek dokunmuyacak asla...ağzımdn çıkan her kelime dakikası dolmadan pişmanlığa dönüşüyor ..
>>>>>Kaçırdığım otobüslerin arkasından pişmalıkla bakıyorum hep..kulaklarıma dolan alkış seslerinden nefret ediyorum bazen..Bazen teselliyi onlarda buluyorum.
bazen ahımı işitecek kadar yanıma sokulanlar,gözlerini açıyorlar kuşkuyla..ümitsiz bir hastalığın pençesindemisin? diye soruyorlar..devası olmayan bir derde mi düştün?
>>>bi kaç gün önce kulaklarıma deyen bir söz ;

"Bitmiyor âh-ü figanım bülbül-i şeydâ gibi
Geçmiyor gülmekle hüznüm, belki ağlarsam geçer "