sızım

asla ilk ânı kadar acı vermez..
Alışır insan ,,defaatle söylüyorum "alışmak felakettir"
erzurumdaki çocuk kara,manisadaki çocuk güneşe,gazzedeki çocuk bombalara alışır..
hergün haber izliyen biri savaşa alışır..

o ilk anki öfke ,ilk anki acı,ilk anki kaygı, o ağlama ,o "yeter "die bağırma isteği yerini sızıya bırakır..ben bunu kendimi bildim bileli yaşıyorum filistin bizim sızımız..kudüs bizim şehrimiz çünkü...İstanbul kadar bizim ..medine kadar bizim...

Takvim yaprakları nankörleştirdi bizi ..onlar değişince bizimde yaşadıklarımız kayboldu sanki ..tam gündelik hayata kapılacakken bir latife ardı gülecekken ,derin biz sızı kaplar çehremizi..Aklımıza boncuk gözleri ile bir filistinli çocuk düşer
Bizim ocağımıza ateş düşer yanarız,,Şehid olur askerimiz ağlarız..Bağdat vurulur biz sızlarız..gazze bombalanır bizim canımız acır..farkı yoktur mesafenin azlığı çokluğunun ..yine sızlar bir yanımız...